BART DE ROODT:
’Ineens was ik niet meer de hulpverlener, maar degene die hulp nodig had...’
Mijn naam is Bart de Roodt en veel collega’s van voertuighulpverlening Buitenland zullen me wel kennen, omdat ik de afgelopen 15 jaar voor het Steunpunt München heb gewerkt. Ik heb dat altijd met veel plezier gedaan, maar ik begon Nederland toch steeds meer te missen. In december 2021 heb ik besloten dat 2022 mijn laatste jaar in Duitsland zou worden.
De afgelopen jaren ben ik in de zomer steeds naar Den Haag gegaan om te begeleiden. Een paar mensen hadden al gevraagd of ik niet bereid was om te verhuizen en bij de Alarmcentrale te komen werken. Dat begon toch wel te kriebelen en ik heb de knoop mentaal doorgehakt. Ik heb mezelf een jaar gegeven om een woning in de regio te vinden en een overstap te regelen. En toen werd ik per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis en liepen al mijn plannen in de soep.
Ineens was ik niet meer de hulpverlener, maar degene die hulp nodig had en die kwam van alle kanten. Toen in Den Haag bekend werd wat er met mij aan de hand was heb ik zoveel kaartjes en lieve berichten gekregen, dat was echt hartverwarmend. En omdat ik steeds vaker tegen de Duitse muur van bureaucratie liep, werd mijn wens om naar Nederland te komen steeds urgenter. Dus was het tijd voor actie. Ik heb in eerste instantie Els gevraagd om advies, ik ken haar goed en zij was niet lang daarvoor kaderlid geworden bij CNV Vakmensen. Ik hoopte daarom dat zij net iets beter de haken en ogen zou kennen van zo’n overstap dan ik. Zij verwees mij daarvoor naar een collega-kaderlid, Clio. Zij heeft samen met mij uitgezocht wat mijn opties zijn. Clio heeft mij niet alleen geholpen met een plan van aanpak, maar heeft ook veel (regel)werk uit handen genomen. Toen merkte ik pas echt hoe belangrijk ons werk is. Als je geen idee hebt waar je moet beginnen en iemand aan de andere kant van een telefoon rustig blijft en praktisch advies geeft, dan zie je het ineens weer een beetje zitten.
BART:
'Als ik alleen maar patiënt mag zijn, zou ik binnen de kortste keren verpieteren'
Als ik ontslag had genomen bij het steunpunt München en zelf naar Nederland was gegaan, zou ik alle rechten kwijt zijn die ik de afgelopen jaren in Duitsland heb opgebouwd. De kans is groot dat ik over een paar jaar niet meer kan werken, dus dat zou echt onverantwoord zijn. De ANWB heeft nu een internationale detachering voor me aangevraagd. Ik blijf officieel in dienst van München en zij blijven alle sociale premies afdragen aan de Duitse overheid. Het is nu geregistreerd dat ik in Nederland woon en ik betaal hier inkomstenbelasting. Als ik straks niet meer zou kunnen werken, krijg ik mijn uitkering uit Duitsland en val ik nog steeds onder de Duitse ziektewet. Ik ben mijn opgebouwde rechten dus niet kwijt en kan hier gewoon behandeld worden. Mijn ervaring tot nu toe met de Nederlandse gezondheidszorg is echt heel positief. Ik weet dat veel mensen klagen, en dat zal ook niet zonder reden zijn, maar voor mij is dit echt een verademing. Veel flexibeler en gericht op wat ik kan en wat ik wil. Op die manier hou ik aan het werk blijven hopelijk een stuk langer vol.
Ik heb tegen Els en Clio gezegd dat ik niet weet hoe ik ze moet bedanken en kreeg als reactie dat ik hetzelfde gedaan zou hebben als ik hen was geweest. En dat is ook zo en we zijn stiekem allemaal zo, daarom werk ik hier ook zo graag. Bij de ADAC München zijn wij als ANWB’ers de buitenbeentjes in het gebouw. We zijn veel informeler en luidruchtiger, maar stiekem hebben veel medewerkers daar ook wel bewondering voor onze creativiteit en flexibiliteit. En dat zit echt in ons DNA. Nadat ik met hulp van CNV een concreet plan had gemaakt en dat aan de ANWB voorstelde, is iedereen meteen in actie gekomen: HR en het management in Den Haag en München zijn direct aan de slag gegaan voor me. In Duitsland werd ik door artsen vaak raar aangekeken als ik zei dat ik weer gewoon aan het werk was, maar als ik alleen maar patiënt mag zijn, zou ik binnen de kortste keren verpieteren. Het werk en de collega’s geven me de energie om mijn behandeling vol te houden en ik wil dit het liefst blijven doen tot ik er bij neerval.